Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i usuwanie żuchwy, ruchy boczne również nowe będące połączeniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i przodowi w ścianę szczytów guzków stawowych. W części pierwszej stanowi on związany z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w jakimś ze stawów robią się odmienne ruchy. Wyróżnia się stronę pracującą oraz stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po części pracującej, czy tej, w jaką szkoli się żuchwa, głowy żuchwy wykonują ruch w istocie pionowej, dobry z biegiem ruchu żuchwy. Jak się uważa, w stylu tym uważa udział krążek stawowy, a to przeprowadza się on na obydwóch piętrach stawu. Po stronie balansującej głowa żuchwy pokazuje się z dolu żuchwy w punktu guzka stawowego, wykonując równocześnie ruch i krok ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy ogromną rolę odgrywa krążek stawowy i poziom jego ruchomości, co związane jest z siecią krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które ponoszą w prace stawów, są w pełnej mocy związane z nieprawidłową sylwetką i położeniami krążka stawowego.
Reasumując, należy stwierdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych są połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i utrzymanie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy zawiera głębokie stanowisko w protetycznym leczeniu pacjentów. W przypadkach choroby układu stomatognatycznego, jak należy ustalać zwarcie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i związane spośród obecnym przewidywane usytuowanie innych elementów stawów skroniowo-żuchwowych jest kluczowy pomysł na otrzymanie pozytywnych wyników leczenia. Dobre są w takich formach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w sądzie do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w związku do szczęki - także w terminie spoczynku, jak również pracy - jest priorytetowe stanowisko w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w sukcesach braków częściowych i pełną ich odbudowę w cieniach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w związku do szczęki wykonywa się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na główne i niskie. Do ważnych zaliczył loty do dołu, do przodu, do tylu natomiast na boki. Połączenie dwóch lub więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z racjonalnego punktu widzenia ważny jest podział trendów na działające się w terminie kontaktów powierzchni zębów górnych z niskimi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których żyją kontakty zębów przeciwstawnych, Odwiedź stronę określane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą rozpoczynać się w położeniu żuchwy zwanym centralnym, kiedy jej środek znajduje się w drodze strzałkowej bądź w miejscach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Przyznaje się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W miejscu centralnego zwarcia charakteryzuje się jeszcze trzy dodatkowe pozycje żuchwy, doprzednią i boczne - prawą oraz wewnętrzną.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako istotne przyjmuje się położenie spoczynkowe, w jakim żuchwa wydobywa się przez największy stan również z jakiego stosują się jej cechy. Istnieje ostatnie położenie, które przyjmuje żuchwa bez udziału naszej świadomości. W miejscu spoczynkowym żuchwa jest trochę przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi występuje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej cechuje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w miarach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), przeciętna wielkość mieści się w terenie 2-4 mm. Obserwuje się, iż w daniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół swojej treści w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące otrzymują się wtedy w bycie równowagi, i w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne połączone są spośród ich elastycznością. Elastyczność mięśni będących swoje przyczepy na żuchwie przychodzi na jej umieszczenie. Daje w obecny możliwość stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych także do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) wykonane na zdrowych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych jest w stanie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie zachodzi w okolicy Dondersa, która ma obszar w jamie ustnej mały od przodu zamkniętymi wargami, i od tyłu kontaktem języka z podniebieniem elastycznym a korzysta wpływ na myślenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w miarach 5-9,7 mm Hg zaś stanowi najgodniejsze bezpośrednio po połykaniu, kiedy może dochodzić wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, wykonując na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę cenie około 300 g, która powtarza się wystarczająca do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Używa się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Istotnym elementem, który reguluje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony płynące z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za czynną regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze centrów obwodowych i ważnych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który jest przekazany do neuronu ruchowego. Reakcja ta ma nazwę odruchu rozciągania. Wydarzenie to powoduje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na linii łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w znaczeniu nerwu V. Powody te wracają następnie do mięśnia skroniowego, dostarczając jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy stanowi w spoczynku. Analogiczny cykl trwa w mięśniach opuszczających żuchwę.
W skórze śluzowej zaleca się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U mężczyzn użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej pobudzane oraz bardziej oddziałują na założenie żuchwy.